Ze kijkt me aan met ogen die ooit sprankelden. Haar huid grauw, haar lach uit het gezicht verdwenen. Haar haar valt in strengen langs haar hoofd en uit haar kleren stijgt een muffe geur op.

Verwezen dwaalt ze langs gebouwen als hologige skeletten, over stenen die gisteren nog huizen waren. De stad verworden tot vijftig tinten grijs.

Ze bukt zich, schept wat steengruis in haar hand en laat het langzaam tussen haar vingers door glijden.
‘Dit is dus leven,’ zegt ze schor. ‘Stof zijn we, tot stof zullen we wederkeren.’