‘Zullen we dit jaar eens lekker dicht bij huis blijven?’ had ik voorgesteld.
‘Geen stress, geen lange wachttijden voor incheckbalies of verloren koffers. En best of all, geen vliegschaamte.’
‘Prima,’ had Hans vanuit zijn luie stoel geroepen. ‘Als jij het maar regelt.’
Tuurlijk! Hans is voor de lange afstanden.
Na wat speurwerk op internet vond ik een leuk huisje in Zeeland. Een klein boerderijtje, om precies te zijn. Wat achteraf gelegen aan een stil weggetje met als enig uitzicht landerijen. Precies wat mensen uit de stad nodig hebben. En helemaal voor ons alleen.
‘Wat vind je ervan, Hans?’
‘Mij best!’

Vier weken later stouwen we de kofferbak van onze auto vol en gaan op weg, om een uurtje later aan te komen.
Opgewonden parkeer ik op het erf, naast een SUV met Duits kenteken.
Hans fronst zijn wenkbrauwen.
‘De verhuurder,’ zeg ik. ‘Die staat ons hier natuurlijk op te wachten met de sleutel.’
‘Een Duitser?’
‘Blijkbaar,’ zeg ik monter.
We stappen uit en bellen aan. Achter de voordeur horen we gejoel van kinderen. Een vrouw in korte broek doet open.
‘We zijn de huurders,’ zegt Hans en wil al naar binnen lopen, maar de vrouw blijft als een rotsblok staan.
‘De Mieters!’ roept Hans nog, alsof ze doof is.
Een onbehaaglijk gevoel kruipt in mij naar boven. Voorzichtig beroer ik zijn arm.
‘Zeg Hans,’ fluister ik, ‘ik geloof dat ik vergeten ben te boeken.’

schrijvenonline, opdracht #410: schrijf in 250 woorden hoe jouw hoofdpersoon een vakantieblunder begaat

‘Ik mag wel even bij u komen zitten, hè? Ik vind het zo ongezellig om in mijn eentje koffie te drinken.’
Zonder mijn antwoord af te wachten zet ze haar dienblad neer, trekt haar fluffy jas uit en hangt hem over de rug van haar stoel.
Verstoord kijk ik op van mijn laptop – ik ben vrijwel de enige in het etablissement.
‘Ga maar rustig door met wat u aan het doen bent, hoor. Mij hoort u verder niet.’
Ik verdiep me weer in het artikel dat ik aan het redigeren ben, maar blijf me pijnlijk bewust van de forse, fel opgemaakte verschijning die voor mijn uitzicht is geschoven.

Ze scheurt een suikerzakje open, stort het leeg in haar cappuccino en begint onstuimig te roeren. Schuim gulpt over de rand. Onrustig kijkt ze om zich heen.
‘Wat is het hier stil, hè?’ zegt ze.
Ik knik – dat is precies de reden waarom ik hier zit.
‘Ik houd van stilte, maar niet de hele dag,’ zegt ze kauwend op haar koffiekoekje. ‘En alleen is ook maar alleen.’
Met haar veel te rode lippen forceert ze een glimlach.
‘Dat is zo,’ zeg ik en voorvoel al waar dit op uit gaat draaien. Toch doe ik nog een poging me op het artikel te concentreren en – zowaar – het gaat een paar minuten goed. Ik zet wat opmerkingen in de kantlijn en zij nipt zwijgend van haar koffie.

‘Mijn man is overleden,’ zegt ze dan plompverloren. ‘Van de een op de andere dag.’
Ik kijk op, maar nu met andere ogen.
‘Wat erg voor u.’
‘Ja, dat is het,’ zegt ze en ineens vloeit de mascara over haar wangen.
‘We hadden wel altijd ruzie, maar je mist hem toch,’ snikt ze. Uit haar tas haalt ze een doos tissues en trekt er een uit. Al boenend verandert haar gezicht in het palet van Karel Appel.
‘Ruzie maken is ook een manier van communiceren,’ zeg ik dan maar.
Door haar tranen heen breekt een verraste glimlach door.
‘Wat ben ik blij,’ zegt ze ‘dat ik bij u ben komen zitten.’

Schrijvenonline.org opdracht #386 Een onbekende komt aan je eettafel zitten. Observeer en oordeel aan de hand van het eetgedrag van die persoon, met wie je nu eigenlijk aan tafel zit

De ouwe Gijs hield van sterke verhalen. Na een neutje of wat gingen de sluizen open en vertelde hij het ene na het andere. Dat hij het geblaf van een herdershond zo goed kon nabootsen dat hij dieven ermee van het erf hield, dat hij zijn schapen leerde zwemmen zodat ze zichzelf konden redden als ze eens in de sloot vielen of dat hij zonder mankeren zijn kippen eigenhandig de nek omdraaide. Dat laatste had waar kunnen zijn, ware het niet dat zijn vrouw Griet geschamperd had: ‘Jij slaat nog geen mug dood zonder er nachtmerries van te krijgen. Die kippen heb ik met deze eigenste blote handen te grazen genomen.’
Maar dit verhaal vertelde hij aan de koffietafel, na kerktijd, met een zuiver zieltje en nog geen alcohol in het glas gehad.

‘We waren nog niet lang getrouwd toen Griet me op een nacht wakker maakte.’
‘Je loeide,’ zei ze.
‘Kwam het niet van buiten?’
‘Het leek binnen.’
We zaten rechtop in bed en luisterden ingespannen. Op het geluid van een brommer in de verte na was het volkomen stil.
‘Ik zal wel gesnurkt hebben terwijl jij over koeien droomde,’ zei ik.
‘Ik droomde niet,’ zei ze verongelijkt.
We kropen weer onder de dekens, ik draaide me op mijn zij en was binnen een mum van tijd  vertrokken. Maar toen gebeurde het. In mijn slaap schommelde één van de koeien naar me toe, en begon tegen me te praten.
Een por in mijn zij.
‘Je deed het weer!’
‘Wat?’ zei ik slaapdronken.
‘Je loeide. Nu weet ik zeker dat jij het was.’
Ik stapte mijn bed uit en trok mijn kleren aan.
‘Wat ga je doen?’
‘Ik ga even bij Bella 3 kijken.’
Het was nog vroeg in de ochtend. De zon kwam net kijken en dauw lag op het veld. Ik opende het hek en liep de wei in.
Bella 3 draaide haar schonkige lichaam en sjokte me tegemoet. Zachtjes begon ze tegen me te loeien en ik begreep haar boe voor boe.

‘Bijzonder,’ zei Erica terwijl ze in haar lege kopje roerde.
‘Ongelofelijk,’ zei Frits en ontweek het om Gijs aan te kijken.
‘Wat zei ze, Gijs,’ vroeg Roland met een knipoog naar de anderen.
Zwijgend keek Gijs de kring rond. Toen zei hij:
‘Bella heeft me in detail verteld hoe een koe een haas vangt.’

#346 schrijvenonline.org: een boer (m/v) ontwikkelt de gave om telepatisch met koeien te communiceren. Schrijf een verhaal met humor

Het was dus géén droom!
In plaats van twee armen en twee benen heb ik nu acht kriebelpoten! En dat heeft voordelen! De kans dat ik met het verkeerde been uit bed stap is nu bijvoorbeeld fors gereduceerd.
Opgewonden laat ik me neerzakken langs mijn zelf gesponnen draad en trippel razendsnel over de gladde parketvloer naar de keuken.
Daar drentelt de kat al miauwend heen en weer. Ze wil melk en kattenbrokjes. Het is de eerste keer vandaag dat ik met mijn neus – waar die ook zit – op de beperkingen van het spin-zijn word gedrukt.

Een web maken stond altijd al op mijn bucketlist. Iets in me zegt dat vandaag het moment is.
Ik vind een kier in het raamkozijn boven het aanrecht waar ik precies doorheen kan en begin aan het weefwerk. Waar die draden plotseling vandaan komen weet ik niet, maar ze zijn er. Als een Tarzan slinger ik heen en weer. Hoewel het resultaat wat rommelig oogt, vang ik er een uurtje later toch een vlieg in.
Als een volleerde spin pak ik hem in, maar de zin om hem leeg te zuigen ontbreekt me. Daarvoor is de herinnering aan een beschuitje met marmelade toch te vers.

De kat is door het kattenluik naar buiten geglipt en heeft een vogel te pakken. Meedogenloos scheurt ze hem aan flarden, en eet er dan de helft van op.
Likkebaardend springt ze bij me op de vensterbank, rolt zich op in het vroege zonlicht en begint te snorren.
Ik herstel de schade aan mijn web en denk: nu spinnen we allebei.

Opdracht #339 schrijvenonline.org: op een dag word je wakker in bed als een kleine spin. Hoe ziet jouw dag er verder uit?

Ik lig in de stoel en de tandarts vertelt me
wat hij heeft geconstateerd.

Meestal doet de patiënt zijn mond open
en is die van de tandarts dicht
maar bij deze zijn de rollen
omgedraaid.

‘U poetst niet goed,’ zegt hij.
Ik zwijg en kijk naar het weinige dat
van zijn gezicht nog zichtbaar is:
zijn ogen.

Hij toont me een versleten, veel te grote tandenborstel
en veronderstelt dat ik mijn tanden
met een gelijkaardig instrument bewerk.

Met een haakje schraapt hij wat tandsteen weg
en geeft een hoorcollege over de
ontstaansgeschiedenis.
Vertelt me dat ik niet dagelijks flos – wat waar is –
en of ik dan ook niet elke dag mijn oksels was.

Dat is een impertinente vraag, vind ik, maar toch
ik zwijg, want dat scheelt
een hoop discussie.

Als hij dan na een klein half uur eindelijk
uitgesproken is
heb ik toch nog een vraagje.

‘Heb ik ook gaatjes?’

‘Gaatjes?’ vraagt hij.
‘Nee. Geen gaatjes.’

Wekelijkse schrijfopdracht #282 schrijvenonline.org: schrijf een verhaal in dichtvorm

We zitten met zijn allen rond de tafel – lichten uit, kaarsen aan –, nippen van de dessertkoffie en prikken met onze vorkjes in de warme appelbollen. De gesprekken doven uit en stilte daalt neer. Straks zal pa op zijn horloge kijken, met een plechtig gebaar zijn servet opvouwen en rustig de tafel rondkijken. Iedereen weet dan hoe laat het is. Dat het moment is aangebroken waarop we allemaal onze voornemens voor het komende jaar uitspreken. Zodat je weet waarop je te pas en te onpas gecontroleerd zal worden. Genadeloos. Een heel jaar lang. ‘Op elkaar betrokken zijn’ noemt pa dat.

Sporten, stoppen met teveel drinken, ontspullen of onthaasten, voor alles geldt een controlemechanisme dat zich gemakkelijk kan meten met elk willekeurig dictatoriaal regime. Het ophangen van camera’s is weliswaar een stap te ver, maar verder kunnen de getuigen van de ronde tafel zich vrijwel alles veroorloven, van onaangekondigde huisbezoekjes via weegmomenten tijdens een verjaarsvisite tot het inzien van de weekplanning. Het kenmerk van een goed voornemen is in deze omstandigheden niet een beoogd positief effect, maar vooral de mate waarin je je privacy kan beschermen zonder de indruk te geven dat je iets te verbergen hebt.

Daar legt pa zijn servet al naast zijn bord en kijkt van Augusta naar Jan, van Bart naar mij en tenslotte naar onze moeder. Die vlijt haar handen in haar schoot. Gek eigenlijk dat onze ouders van goede voornemens gevrijwaard zijn. Wie heeft dat eigenlijk beslist?

Augusta komt natuurlijk met haar overtollige kilo’s. Bart wil, nu hij afgelopen jaar succesvol is gestopt met roken, komend jaar van de e-sigaret af zien te komen en Jan is van plan een nieuwe taal te leren. Zweeds of Portugees, welke weet hij nog niet. Hij heeft nog een klein half uur om zijn keuze te maken. En dan ben ik dus aan de beurt.

“Ik,” zeg ik en leg net als pa mijn servet opgevouwen naast mijn bord, “ga me volgend jaar van niemand iets aantrekken en me nergens voor verontschuldigen.”
Glimlachend kijk ik de tafel rond.
“Dat zijn twee voornemens,” zegt Bart die altijd als eerste spreekt.
“Jammer dan,” zeg ik. Bijna had ik ‘sorry’ gezegd.
“Egoïst,” sist Augusta die goed in de gaten heeft dat ik haar met mijn voornemen voor een jaar lang heb afgeschud.
“Knap bedacht,” zegt Jan en in zijn stem klinkt afgunst door.
Maar moeder fluistert terwijl ze vaders blik ontwijkt: “Dat had ik ook wel willen wensen.”
Ontroerd kijk ik haar aan en denk: “Ach mam, wat spijt me dat.”

Schrijvenonline.org opdracht #279: goede voornemens en wat daarvan terecht komt

De tafel was gedekt. Het zilver blonk en de kristallen glazen twinkelden in het kaarslicht.
Op hun stoeltjes zaten zeven kleine mannetjes met gekamde baarden en rammelende magen te wachten op de laatste gast. Waar bleef dat mens?
Sneeuwwitje wierp een blik in de spiegel en zag dat ze nog steeds de mooiste was.
‘Wat eten we eigenlijk?’ riep ze naar de keuken.
‘Koninginnensoep, kalkoendij, cranberrysaus en puree met erwtjes,’ riep de prins terug.‘Jippie, mijn lievelingseten! En wat hebben we als dessert?’
‘Je stiefmoeder neemt een lekker appeltaartje mee.’

Opdracht #275 schrijvenonline.org: beschrijf een ongewone kerst met in de hoofdrol een sprookjesfiguur of een stripheld.

Je zult me vast niet geloven. Ik geloof het zelf nauwelijks. Dus ik snap het wel als je me voor gek verklaart, rijp voor de psychiater. Maar wat ik nú heb meegemaakt …

Ik heb zo’n theepot met een dubbele wand. Zo’n glimmende, weet je wel, zo een waarin je je spiegelbeeld kunt zien. Een beetje vervormd natuurlijk – je krijgt zo’n langgerekt hoofd en je lichaam loopt taps toe – maar je ziet jezelf en niemand anders. Behalve vanmiddag dus.

Ik zat aan de eettafel, wilde mezelf een glas thee inschenken en ineens hoorde ik: ‘Ik lust ook wel.’ Ik schrok me een ongeluk, zette de pot neer en keek ernaar; in plaats van mezelf ontwaarde ik het gezicht van mijn oma.

Je denkt natuurlijk dat ik me vergiste, dat ik misschien veel op haar lijk. Of dat ik droomde, hoe vaak gebeurt het niet dat je een droom nauwelijks van de realiteit kunt onderscheiden? Maar toen zei ze: ‘Je hoeft geen extra glas te halen, hoor. Ik drink wel uit mijn eigen kopje.’

Ze stak haar hand uit de pot en zette een porseleinen kop en schotel voor mijn neus. Verbouwereerd schonk ik in. We babbelden wat over vroeger en over hoe het nu met haar gaat daar boven  – kon niet beter, volgens haar. En toen bracht ze het kopje naar haar mond en nipte ervan. Ik daarentegen kreeg geen slok door mijn keel.

Toen het leeg was, zei ze: ‘Zo ik ga maar weer.’

Ze verdween, maar liet haar kopje achter.

Opdracht #274 Schrijvenonline. org: schrijf een verhaal van 300 woorden in onze normale wereld, maar waarin iets gebeurt dat helemaal niet kan.

Voor de tweede keer dat jaar was hij aanwezig bij zijn eigen begrafenis. Zo voelde het althans.

Eerst het afscheid bij de krant. Meer dan dertig jaar was hij behandeld als een soort reclamefolderbezorger – ‘Goed dat je dit aanbrengt, Joop, maar we doen er nu even niks mee – maar in de afscheidsspeech van de hoofdredacteur werd hij gepromoveerd tot een onmisbare inspirator en vernieuwer zonder wie de krant allang onder de groene zoden lag. O, wat zouden ze hem missen. Alsof ze hem niet maandenlang achtervolgd hadden met fantastische afvloeiingsregelingen of once-in-a-lifetime aanbiedingen die hij echt niet kon weigeren. Als hij maar oprotte. Het ontbrak er nog aan dat ze in tranen uitbarstten.

Hij had zichzelf nog zo beloofd dat hij niet nóg eens vrijwillig naar zijn eigen grafrede zou gaan zitten luisteren, maar toen kegelden ze hem ook nog uit het bestuur van de partij waarvoor hij de benen uit zijn gat gelopen had. Omdat ze wisten van zijn voornemen, maakten ze er een verrassingsfeestje van. Geen loftuitingen – daar hield Joop per slot van rekening niet van – maar wel wat aandacht voor het leven ná dit leven. De voorzitter veronderstelde dat Joop nu wat meer tijd zou hebben voor zijn kleinkinderen en gaf hem voor de twee peuters van zijn dochter zes kleurpotloden en een gele auto mee. Op de onvermijdelijke envelop met inhoud was een otter getekend. De hint was duidelijk: dan kon hij eens gezellig met dat jong grut naar de dierentuin.

Na het applaus vroeg Joop het woord. Hij bedankte de aanwezigen hartelijk en had ook een verzoek: ‘Mag ik misschien bij het volgende afscheid het lijk zijn?’

Wekelijkse opdracht #262 schrijvenonline.org

Schrijf een kort verhaal met de volgende elementen: Een reclamefolderbezorger, twee peuters, een gele auto, zes kleurpotloden, een otter.

De eerste zin: Voor de tweede keer dat jaar was hij aanwezig op zijn eigen begrafenis…