Mijn ontspulwoede was langzaam maar zeker gesmoord in de zomerhitte. Dat dacht ik tenminste. Totdat er op een lome avond in augustus een minuscuul beestje over een van mijn keukenkastjes kroop. En ik er daarna ook één op de tegels zag lopen. En ín het kastje.

Ik determineerde de beestjes tot op het bot: bruin schildje, zes á acht minieme pootjes, een lengte van ongeveer 2 millimeter. Met die gegevens toog ik naar de computer, op zoek naar afbeeldingen van ongedierte in de keuken. Onze huisgenootjes leken nog het meest op een meeltor. Ongevaarlijk, maar je wilt ze toch liever niet in je spaghetti.

Dus haalde ik één voor één mijn keukenkastjes leeg, sopte, rangeerde, gooide weg en zette weer terug. Kocht de volgende dag wat stapelbare bewaardozen en deed daar mijn hele pastavoorraad in.

Mijn kastjes zien er nu prachtig uit. Bijna maakte ik er een foto van, maar bedacht me juist op tijd. Want wat moet ik in vredesnaam met al die foto’s?