Ik zou over liefde schrijven, maar steeds worden mijn gedachten doorkruist door inktzwarte hanenpoten die een wereld schetsen van muren, minachting en egocentrisme. In een pennenstreek worden de essentiële menselijke vrijheden, waarvan Franklin Delano Roosevelt in 1941 sprak[1] en die de basis vormen voor een veilige wereld, vertrappeld en wordt de rechtsstaat met voeten getreden. Dromen veranderd in nachtmerries, leugens als waarheid verkocht. Genadeloos wordt aan het licht gebracht hoe flinterdun onze beschaving is.

Meer dan ooit besef ik dat liefde meer is dan warme gevoelens die opbloeien bij zoetgevooisd snarenspel. Liefde is ook het delen in de pijn van mensen die radeloos een veilig heenkomen zoeken en aan wie meedogenloos de toegang wordt ontzegd, verbijstering en ongeloof wanneer de fundamenten van een leefbare samenleving doelbewust worden ondermijnd en, onder het mom van veiligheid, het eigen belang schaamteloos wordt vooropgesteld.

Die gepijnigde liefde roept op niet langer te zwijgen, maar in verweer te komen tegen de doelloze woede van een Angry Old Man en een ieder die in zijn voetsporen treedt.

In navolging van Bill de Blasio, burgemeester van New York, die zijn stad onverdroten solidair verklaart met allen die te vrezen hebben van dreiging en geweld. Of van Madeleine Albright, voormalig Amerikaans minister van Buitenlandse Zaken, die zich uit solidariteit als moslim zal laten registeren als Trump zijn registratieplannen voor moslims doorzet (dS 26-01-2017).

Liefde is meer dan warme gevoelens bij zoetgevooisd snarenspel. Vastberaden zoekt ze haar weg in de bittere ongerijmdheid van de realiteit.

[1] Die vier vrijheden zijn: de vrijheid van spreken en meningsuiting, de vrijheid van elk persoon om god te aanbidden op zijn eigen manier – overal in de wereld, de vrijwaring van gebrek en de vrijwaring van vrees.

Zie ook Kerkmozaïek