‘Mag ik u iets vragen?’ zegt de man.

Hij laat me geen kans om ja of nee te zeggen, maar steekt direct van wal: ‘Weet u dat de zomers in Rusland zeer warm zijn?’

Ik ben hem eerder tegengekomen. Ook toen begon hij zonder ophouden te praten. Over ecologie, de toestand van de wereld. De slechte invloed van de mens op het klimaat.

‘Wilt u misschien een eindje met me oplopen?’ stel ik dus voor. Hij knikt – blijkbaar vindt hij dat leuker dan zelf ergens naartoe te gaan.

Al stappend voert hij me opnieuw de aardbol over. Van de Russische zomers naar overstromingsgebieden in Cambodja en Vietnam, van de Belgische kust naar bamboekwekerijen in de Lage Landen.

Bij het kruispunt blijven we staan. Verontschuldigend wijs ik naar het groene licht, maar hij blijft praten. Ik geef hem twee lichten de tijd. Bij de derde keer groen zet ik een voet op het zebrapad.

Snel spuit hij nog twee zinnen. Juist voor het rood wordt zwaai ik hem gedag.

Vanaf de overkant zie ik hoe hij zijn weg vervolgt. Weer andere mensen tegenkomt. Nieuwsgierig houd ik mijn pas in en kijk of hij ook hen met zijn verhalen zal bestoken.