Je zult me vast niet geloven. Ik geloof het zelf nauwelijks. Dus ik snap het wel als je me voor gek verklaart, rijp voor de psychiater. Maar wat ik nú heb meegemaakt …

Ik heb zo’n theepot met een dubbele wand. Zo’n glimmende, weet je wel, zo een waarin je je spiegelbeeld kunt zien. Een beetje vervormd natuurlijk – je krijgt zo’n langgerekt hoofd en je lichaam loopt taps toe – maar je ziet jezelf en niemand anders. Behalve vanmiddag dus.

Ik zat aan de eettafel, wilde mezelf een glas thee inschenken en ineens hoorde ik: ‘Ik lust ook wel.’ Ik schrok me een ongeluk, zette de pot neer en keek ernaar; in plaats van mezelf ontwaarde ik het gezicht van mijn oma.

Je denkt natuurlijk dat ik me vergiste, dat ik misschien veel op haar lijk. Of dat ik droomde, hoe vaak gebeurt het niet dat je een droom nauwelijks van de realiteit kunt onderscheiden? Maar toen zei ze: ‘Je hoeft geen extra glas te halen, hoor. Ik drink wel uit mijn eigen kopje.’

Ze stak haar hand uit de pot en zette een porseleinen kop en schotel voor mijn neus. Verbouwereerd schonk ik in. We babbelden wat over vroeger en over hoe het nu met haar gaat daar boven  – kon niet beter, volgens haar. En toen bracht ze het kopje naar haar mond en nipte ervan. Ik daarentegen kreeg geen slok door mijn keel.

Toen het leeg was, zei ze: ‘Zo ik ga maar weer.’

Ze verdween, maar liet haar kopje achter.

Opdracht #274 Schrijvenonline. org: schrijf een verhaal van 300 woorden in onze normale wereld, maar waarin iets gebeurt dat helemaal niet kan.