‘Ik mag wel even bij u komen zitten, hè? Ik vind het zo ongezellig om in mijn eentje koffie te drinken.’
Zonder mijn antwoord af te wachten zet ze haar dienblad neer, trekt haar fluffy jas uit en hangt hem over de rug van haar stoel.
Verstoord kijk ik op van mijn laptop – ik ben vrijwel de enige in het etablissement.
‘Ga maar rustig door met wat u aan het doen bent, hoor. Mij hoort u verder niet.’
Ik verdiep me weer in het artikel dat ik aan het redigeren ben, maar blijf me pijnlijk bewust van de forse, fel opgemaakte verschijning die voor mijn uitzicht is geschoven.

Ze scheurt een suikerzakje open, stort het leeg in haar cappuccino en begint onstuimig te roeren. Schuim gulpt over de rand. Onrustig kijkt ze om zich heen.
‘Wat is het hier stil, hè?’ zegt ze.
Ik knik – dat is precies de reden waarom ik hier zit.
‘Ik houd van stilte, maar niet de hele dag,’ zegt ze kauwend op haar koffiekoekje. ‘En alleen is ook maar alleen.’
Met haar veel te rode lippen forceert ze een glimlach.
‘Dat is zo,’ zeg ik en voorvoel al waar dit op uit gaat draaien. Toch doe ik nog een poging me op het artikel te concentreren en – zowaar – het gaat een paar minuten goed. Ik zet wat opmerkingen in de kantlijn en zij nipt zwijgend van haar koffie.

‘Mijn man is overleden,’ zegt ze dan plompverloren. ‘Van de een op de andere dag.’
Ik kijk op, maar nu met andere ogen.
‘Wat erg voor u.’
‘Ja, dat is het,’ zegt ze en ineens vloeit de mascara over haar wangen.
‘We hadden wel altijd ruzie, maar je mist hem toch,’ snikt ze. Uit haar tas haalt ze een doos tissues en trekt er een uit. Al boenend verandert haar gezicht in het palet van Karel Appel.
‘Ruzie maken is ook een manier van communiceren,’ zeg ik dan maar.
Door haar tranen heen breekt een verraste glimlach door.
‘Wat ben ik blij,’ zegt ze ‘dat ik bij u ben komen zitten.’

Schrijvenonline.org opdracht #386 Een onbekende komt aan je eettafel zitten. Observeer en oordeel aan de hand van het eetgedrag van die persoon, met wie je nu eigenlijk aan tafel zit