WK 2014
Nederland – Mexico bij de stand 0-1
We zitten met zijn drieën op de bank. Voor de tv. Met het hoofd in de handen en de ellebogen op de knieën. En bereiden ons voor op de wissel die we over pakweg een kwartier moeten gaan maken: het oranjegevoel eruit, het rode duivelssentiment erin. De tweede keuze als schrale troost.
We tellen de minuten af. Nog zeven.
En dan dat schot van Wesley Sneijder, de bal linea recta in het doel. We veren op. Het kán dus nog!
De spanning op de thuisbank stijgt. Minuten worden omgerekend naar seconden.
En dan ligt-ie daar ineens. Arjen Robben. Op de grasmat. Precies binnen de lijntjes. Het ging zodanig vlug dat we het niet eens zagen gebeuren. Voor we van onze verbazing zijn bekomen ligt de bal al op de stip.
We zien hoe Huntelaar zich opstelt achter de bal, zijn ogen gefixeerd op het doel. En hoe Mexicanen op de tribune hun gezicht verbergen achter hun handen. Wéten die niet dat Hollanders zo’n strafschop meestal missen?
En dan die aanloop. Dat schot. Het doelpunt. Armen gaan omhoog en onze zoon rent met een oude scheepstoeter het terras op om zijn vreugde over Brussel uit te blazen.
‘Had je het gedacht?’ vraag ik aan mijn echtgenoot.
‘ Ik niet,’ zegt hij. ‘En jij?’
‘Eerlijk gezegd … ‘ik ook niet.’
En nu kijken we uit naar onze gedroomde halve finale: Nederland-België. Als die droom uitkomt, kan de Cup ons bijna niet meer ontgaan.
Dus: ‘Hup Holland hup!’ En als dat teveel gevraagd is: ‘Vive les Diables Rouges!’
© 2014 Annet Buurman
Annet Buurman 